Vertrek naar Denemarken en eerste dagen

Hoi!

Op het moment van schrijven, zit ik op mijn kamer in Sesj onder de dekens omdat het hier gewoon lekker regent. En ja ik weet dat het in Nederland heel mooi weer is, had ik maar thuis gebleven.. Nee grapje, want dan had ik deze blog nooit kunnen schrijven en had ik jullie geen leuke verhalen te vertellen. Voordat ik over mijn verblijf hier ga vertellen zal ik nog kort uitleggen wat de bedoeling is van mijn verblijf in Denemarken en schrijf ik dus eerst over mijn vertrek en de reis hier naartoe. Sorry alvast voor de lengte van deze blog!

Vanuit school was er de mogelijkheid om je aan te melden voor een uitwisseling, het ENM programma. Hiervoor moest je een motivatiebrief in het Engels schrijven, een budgetplan opstellen en je cijferlijst meesturen. Als je mij kent, weet je vast wel hoe dat is gegaan. Ik heb er lang over nagedacht of ik het wel of niet moest doen, want ja student he en die hebben nu eenmaal niet veel geld of dat geld is al weg voordat het ook maar 1 dag op de rekening heeft kunnen staan. Maar goed ik besloot dus op woensdagavond om 20.00 uur dat ik toch wilde gaan en dus die brief echt moest gaan schrijven. Gelukkig was de deadline woensdagavond om 23.59 uur. Lekker op tijd Dionne ;). Inmiddels zijn we na deze stressvolle avond 4 maanden verder en zit ik dus in Silkeborg joehoeeee.

Voordat ik kon vertrekken moest er natuurlijk nog van alles geregeld worden. De week voor vertrek moest ik nog gewoon stage lopen. Zo ook de Bevrijdingsdag en ik moest natuurlijk naar een festival met mijn vriendinnetjes om mijn verjaardag te vieren. De dag voor vertrek vierde ik mijn 21e verjaardag. Nu zul je wel denken; 'Dionne, wanneer pak jij je koffer dan in?!' Nou dat is een goede vraag, vrijdag heb ik even snel al mijn kleren gepakt en in mijn koffer gedaan. Zaterdagochtend kwam ik erachter dat ik toch nog dingen in de stad moest halen die ik echt mee moest nemen. En o ja dat paspoort niet vergeten... Nadat iedereen weg was, heb ik nog even alles nagekeken om zeker te zijn dat ik niks zou vergeten. Ik zou om 1.00 uur 's nachts wegmoeten om naar Eindhoven te gaan om de andere twee meiden op te halen. Hiervoor heb ik nog even geslapen, want waarschijnlijk zou ik niet veel slapen in het vliegtuig en de trein.

En toen was het moment daar! Om 0.45 uur werd ik wakker gemaakt door mijn lieve moeder die mij weg zou brengen naar Eindhoven. Vanuit Eindhoven reed ik met de twee andere meiden die ook op uitwisseling zouden gaan naar Brussel Charleroi. Ik zal je 1 ding vertellen: NIET DOEN!! Wat een pleuris eind. Maar goed we hadden wel de goedkoopste vliegtickets zo. We waren om 4.10 uur op het vliegveld en gingen op zoek naar de vertrekhal. Voordat we hier waren aangekomen, hebben we minimaal 10 min staan wachten bij de liften, omdat de lift waar wij voor stonden te wachten niet kwam en de andere liften dan snel vol zaten. Gelukkig was het nog vroeg en kon ik me nog niet snel irriteren aan iedereen. Toen we uiteindelijk uit de lift waren en naar de vertrekhal gingen, kwamen we aan bij de extra controle. Voor de witte tent stonden 2 streng kijkende mannen met huge geweren. Ik zei nog vrolijk 'Bonjour!' maar helaas geen reactie. Ik ben nog nooit zo snel door een controle gekomen. Het was sowieso niet druk, maar ik wilde mijn tas geven aan de man die er stond en hij zei mij dat ik moest door lopen, oh oke goede extra controle wel. Maar goed, ik mocht gaan inchecken en daarna door de douane. Maar waar the fuck zit die douane op Brussel?! Ik heb de vertrekhal doorgelopen nergens te vinden. Dus uiteindelijk heb ik het gevraagd waar wij moesten zijn. Bleek dat de douane pas later open ging en je dus moest wachten. Hoezo is dat niet gewoon net zoals op Schiphol, veel makkelijker. Deze keer had ik geluk, want ik mocht in 1 keer door bij de douane. Toen was het moment van wachten aangebroken en dat kan ik niet zo goed.. Gelukkig was het maar 1,5 uur en inmiddels was het gaan regenen dus veel moois was er ook niet te zien. Om 6.10 uur mochten we gaan boarden en zou de reis dus bijnaaaa echt gaan beginnen. We vlogen met Ryanair, maar die hebben kleine stoeltjes, niet te doen. Ik was allang blij dat het 1,5 uur vliegen was en ik kon proberen om te slapen. Na een goede en rustige vlucht zijn we om 8.10 uur geland op Kopenhagen Airport. Toen wij aankwamen voelde het allemaal al veel fijner aan in vergelijking met Brussel. Beetje Schipholgevoel doet wonderen. Na ik denk een wandeling van 15 minuten waren we aangekomen bij onze koffers en konden we opzoek naar de trein, we zouden met de trein vanaf het vliegveld naar het centrum gaan, daar hadden we een overstap naar Skandeborg en vanuit Skandeborg namen we de trein naar Silkeborg. Iedereen die mij voor gek heeft verklaard dat wij zo zouden reizen; jullie hebben gelijk gehad. We moesten eerst een uurtje op het vliegveld wachten, omdat onze trein zo geboekt was. Ik had verwacht dat het treinverkeer in Denemarken goed geregeld was, dit was ook deels zo. Ware het niet dat die trein gewoon vertraging had! Oke vertraging is niet zo erg, maar wel als de vertraging steeds blijft oplopen en jij je overstap steeds moeilijker ziet worden. Onze overstap was 6 minuten en de vertraging was inmiddels ook 6 minuten. Uiteindelijk was de vertraging 8 minuten en hadden wij er al een hard hoofd in. Aangekomen op Kopenhagen centrum zijn wij als een malle die trein uitgerend, zoekend naar een bord waar op stond welk perron wij moesten hebben en rennend de trap met onze bagage opgegaan. Je raadt het waarschijnlijk al, niet gehaald.. Toen mochten wij ons een uur gaan vermaken op Kopenhagen station. Genoeg mensen te bekijken en wifi zoekende. Na een uur gewacht te hebben was het eindelijk tijd om de trein in te stappen naar Skandeborg, dit 'ritje' duurde zo'n 2,5 uur. Nu moet ik toegeven dat ik tijdens deze rit gelijk een heel ander beeld heb gekregen van Denemarken. Ik had namelijk niet verwacht dat het hier zo groen zou zijn en met veel heuvels. Gelukkig was er wifi in de trein zodat ik nog wel wat te doen had tijdens deze rit. De Deense station zijn allemaal wel prima, behalve dat er geen roltrap is en je dus met je koffers moet gaan zeulen trap op en trap af. Op Skandeborg moesten we een kleine 10 minuten wachten op de trein naar Silkeborg, het einde was inzicht! Na de laatste treinrit van een half uur waren we er eindelijk! Hier werden we hartelijk ontvangen door Marijke, zij woont hier ongeveer 40 jaar en spreekt nog goed Nederlands, heel fijn! Marijke nam ons mee naar ons verblijf van de komende twee weken. Wij hebben de kelder van het huis tot onze beschikking. Er zijn drie slaapkamers, een douche met wasmachine, een ruimte om de was op te hangen, een ruimte met koelkast, een toilet met wasbak en een klein keukentje met een elektrisch kookstel. Nadat we ons geïnstalleerd hadden, werden we op het terras ontvangen met chocoladecake en drinken. Ze had voor ons ook alvast wat boodschappen gedaan, super lief! Hier hebben we heerlijk in het zonnetje gezeten en gezellig zitten kletsen en zijn we al wat te weten gekomen over de Deense zorg. De eerste avond hebben wij bij Marijke en Preben gegeten. Wat wel opvalt hier is dat wanneer je met iemand zit, ze opeens klaar zijn. Na het eten waren we nog wat aan het praten en toen werd er gezegd 'Zullen we de meeting maar sluiten?' en de spullen werden opgeruimd. Ik denk dat dat iets is in Denemarken? Dit was niet heel erg, want dan konden we naar onze kamer en konden wij gaan slapen.

8 mei, mandag
Gelukkig kon er uitgeslapen worden, dit was namelijk hard nodig na de 13 uur durende reis naar Silkeborg. Om 10 uur gingen wij ontbijten en om 11 uur zou Preben ons of met de bus of auto naar school brengen. Het werd de bus en voor drie personen betaal je 60DKK, dit is ongeveer 8 euro. Heel erg leuk dat omrekenen ook... Vanaf de bushalte was het ongeveer 1,5km door het bos lopen naar school. Preben had helemaal uitgetekend hoe wij moesten lopen en waar wij op moesten letten. Met behulp van deze tekeningen hadden wij de school zo gevonden. Het was prima weer, de zon scheen en er stond een windje. Op school hadden wij een afspraak met Mette, de coördinator van ENM hier in Silkeborg. Hier namen we het programma van de komende twee weken door. De eerste week staat in het teken van het ziekenhuis. Ik sta op Day Surgery, klinkt leuk en lijkt mij heel interessant omdat ik nog nooit op een chirurgische afdeling hier in Nederland heb gestaan. De tweede week lopen we op maandag met Marijke mee en staan we op de botscan. Dinsdag en donderdag is het tijd voor de thuiszorg, woensdag mogen wij een kijkje nemen bij de psychiatrie en vrijdag is de laatste dag en hebben wij een les met Deense studenten en draait het om communiceren. Nadat we het programma hadden doorgenomen heeft Mette ons een rondleiding door de school gegeven. De school is klein, maar wel ziet er goed uit. Ze hebben klassen van ongeveer 50 studenten en geven colleges in een klaslokaal. De praktijkruimtes die zij daar hebben is een wereld van verschil met Nederland. High-tech tot en met. Er is een ruimte waar computers staan en je met de student kan praten, maar ook dat ze de poppen die op bed liggen kunnen bedienen en kunnen bepalen of de bloeddruk stijgt of juist daalt. Zo testen ze de studenten of ze hun kennis goed gebruiken en of ze juist handelen. Wel zien de bedden er wat anders uit dan in Nederland, meer zoals onze oude bedden hier. Na de rondleiding door de school hebben wij fietsen gekregen. Het zijn gebruikte fietsen en op het eerste oog is er niks mee. Ik ging vol goede moed op mijn fiets onderweg naar het ziekenhuis. Bij de eerste bocht die ik maakte dacht ik wat is dit nou?! Ik had het idee dat mijn voorwiel eraf zou vallen, dit is gelukkig niet gebeurd en ben ik heel aangekomen bij het ziekenhuis. Hier heeft Mette ons laten zien waar wij de volgende dag heen moesten om ons te melden. Gelukkig waren het allemaal lieve en leuke mensen die we zagen. Hierna nam Mette ons mee Silkeborg in en zouden we wat gaan drinken. Mette was allang beneden en ik moest moeite doen om heelhuids beneden aan te komen. Toen ik voor het stoplicht stond te wachten, keek ik naar mijn voorwiel en zag ik dat ik een boutje mis bij mijn voorvork. Ach donderdag ben ik weer op school en kan ik vragen of daar iets aan te doen is. Silkeborg is een klein en leuk uitziend stadje. Nu zijn ze op het plein hard aan het werk en hebben ze geprobeerd om het redelijk toegankelijk te houden, beetje gelukt. Mette had ons getrakteerd op een kop thee en koffie en opeens was het ook klaar en gingen wij nog even de stad in en werden de boodschappen gedaan bij de føtex. Ik snap werkelijk niks van die prijskaartjes daar, ze verspringen de hele tijd. Dan staat er 32,00 DKK en daarna weer 15,00 DKK. Ja jongens wat is het nou?! Ook was het omrekenen naar euro's een struggle, dus uiteindelijk hebben we alles wat we nodig hadden maar in het mandje gegooid en hoop van zegen naar de kassa. Hier mocht ik meteen even 160 DKK afrekenen, say whut. Dit is dus ongeveer 22 euro wat op zich nog mee valt. Ik was inmiddels behoorlijk moe en toen mochten we nog 6 km naar huis fietsen. Het was ook harder gaan waaien en dat maakte het behoorlijk koud. Maar wij moesten toch naar huis en gelukkig maakte onze fietstocht dit goed en waren wij zo thuis. Onze eerste maaltijd was pasta en heb ik gedaan alsof ik chefkok was. Ik had vrolijk met wat kruiden staan strooien door de pastasaus, maar toen ik ging proeven was het wel redelijk pittig. De andere meiden vonden het meer dan redelijk pittig en werd er meteen gezegd dat ik niet meer hoefde te koken, prima toch? Nee hoor jongens ik wil best nog wel koken, maar zal de chilipoeder laten staan! Na het eten hebben wij een wandeling gemaakt naar de heuvels hier in Sesj. Preben had uitgelegd hoe wij moesten lopen en hadden wij een verrekijker meegekregen om opzoek te gaan naar het huis vanaf de heuvel. Na ongeveer 10 min lopen stonden we onderaan de heuvel. Ik zag een pad lopen aan de linkerkant en dacht mooi die moeten wij hebben. Dat was leuk gedacht, totdat we hogerop kwamen en we dus onderhand steil omhoog moesten. Goed voor de beentjes zullen we maar zeggen! Eenmaal boven aan gekomen hadden we echt een heel mooi uitzicht en waren de meren goed te zien. Op de terugweg hebben we wel het goede pad teruggenomen en dit liep toch een stuk een beter kan ik je vertellen.

9 mei, tirsdag
De eerste dag in het ziekenhuis, hier had ik echt veel zin in. Mijn dag begon al goed toen mijn wekker 10 minuten later ging dan gepland, maar he dat kan allemaal bij mij. Snel ontbijten en hup op de fiets naar het ziekenhuis. De laatste heuvel is een uitdaging, maar na 20 minuten fietsen waren we er. Ik werd hartelijk ontvangen op de afdeling en mocht wat te drinken pakken en gaan zitten. Ik liep vrolijk naar de keuken toe en zei iedereen gedag. Daar stond ik dan voor de keukenkastjes met daarop UREN kopper en REN kopper. Ja welke zou ik eens kiezen geen idee wat het betekent. Dus ik had een hele mooie mok genomen met daarin thee en ging zitten aan tafel. Er werd aan mij gevraagd wat ik kwam doen en hoe lang ik hier zou verblijven. Iedereen kan heel goed Engels hier, heel handig! Als ze de dingen aan je gevraagd hadden die ze hadden willen vragen, gingen ze vrolijk verder in het Deens. Beetje lachen alsof je snapt wat ze bedoelen, maar ik snap er echt helemaal niks van. Als ik het lees kan ik van sommige woorden nog wel wat maken, maar als ze spreken schiet mij maar lek. De verpleegkundige die mij zou begeleiden die dag kwam binnen en vroeg of ik wist dat ik tijdens de dagstart wat over mijzelf moest vertellen. Dit wist ik niet, maar geen probleem ik verzin wel wat en stel mezelf wel voor aan de groep. Nu werd het steeds drukker in de koffiekamer en ik denk dat er opeengegeven moment wel 30 verpleegkundigen in die kamer zaten. Wilde ik mijzelf nu nog steeds voorstellen.. Ik moest wel, nu nog hard bedenken wat ik wilde gaan zeggen. De dag werd gestart en er werd gelachen en geknikt dus ik keek iedereen aan en knikte vrolijk mee. Toen moest ik mij voorstellen en heb ik uitgelegd wat ik kom doen, voor hoe lang en wat voor ervaring ik al heb opgedaan. Hierna was het tijd om een rondleiding te krijgen over de afdeling en de afspraken door te nemen en de regels rondom de OK te kennen. Mijn begeleider ging navragen waar ik vandaag bij mee zou kunnen kijken. De coördinator vroeg nog een keer naar mijn naam en hij antwoordde met; oooooh you're named after Celine Dion aren't you? Can you sing for us? Ik moest hard lachen en heb gezegd dat ik voor hun eigen bestwil maar mijn zangtalent voor mij houd. Toen was het tijd voor mijn eerste operatie! Ik moest volgens protocol mijn handen en armen wassen voordat ik de OK op ging. Met mijn schone handen, blauwe pakje en haren onder een haarnetje was ik klaar voor de OK. De eerste operatie was een vingeroperatie, hierbij werd er een stukje van de pees afgehaald omdat de vinger niet goed kon bewegen. Mijn begeleider zei tegen mij dat ik dichterbij kon gaan staan zodat ik het goed kan zien. De arts kwam uit Bulgarije en was heel aardig, hij ging legde uit waar hij mee bezig was. Maar toen ik eenmaal dichtbij stond mee te kijken, kreeg ik het me toch een partij warm, niet normaal. Oke Dionne, rustig inademen, blijven ademen. Maar het werd alleen maar erger en ik dacht ik moet gaan zitten. Ik gaf dit aan bij mijn begeleider en ik ben op de stoel gaan zitten. Ze vroeg of ik wat wilde drinken zodat ik me wat beter zou voelen. En toen, toen was het zwart en werd ik wakker op de gang toen er vier verpleegkundigen om mij heen stonden. Lekker bezig, eerste operatie en val meteen flauw. Ik werd op een bed gelegd en moest direct een glas sterke limonade opdrinken. Ik werd naar de recovery gebracht en hier werden mijn bloeddruk, pols en saturatie gemeten. Was ik mooi op mijn eerste dag toch ook nog een soort van patiënt hier in Denemarken. De vingeroperatie heb ik niet meer meegekeken en zijn wij gaan eten. Tijdens de pauze vroeg iedereen aan mij hoe ik het vond, dus ik kon mooi mijn avontuur vertellen van de vingeroperatie. En je zult misschien wel denken, kwam het door het bloed wat je zag of wat was er? Er was bij deze operatie dus niet tot nauwelijks bloed te zien... Ik denk dat het een combinatie was van te weinig eten in de ochtend en de spanning van mijn eerste operatie. Na de pauze heb ik een kijkoperatie van de schouder meegekeken. Ik moet zeggen iedereen was heel bezorgd om mij of ik mij nog wel goed voelde en of ik het allemaal wel aan kon zien. Deze operatie heb ik wel overleefd hoor geen zorgen. Na deze operatie kreeg ik uitleg over de procedure en heb ik samen met mijn begeleider het informatiefoldertje doorgenomen, hier kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Zo uitgebreid en duidelijk, dit was ook meteen voor mij een lesje Deens. Deze eerste dag was heel interessant en leerzaam en enerverend door mijn eerste OK ;) Na onze eerste dag hebben we een terrasje gepakt in Silkeborg, doei 38 euro voor drie drankjes en drie gebakjes. In de avond zijn wij met Marijke en Preben vogels gaan spotten aan de overkant van het meer. Preben was opzoek naar de ijsvogel en nog een vogel, maar ik zou niet meer weten hoe hij heet. Hier hebben we ook met zijn allen nog een wandeling gemaakt. Marijke en Preben zijn echt hele lieve mensen en ze willen ons overal bij helpen en uitleg over geven.

10 mei, onsdag
De tweede dag op de OK. Nu wist ik zeker dat ik goed moest eten, want ik zou vandaag veel bloed gaan zien. Na 2 bakken yoghurt met granola kon ik er tegenaan! Vandaag stonden er vier spataders operaties op het programma. Ik stond samen met Merethe en Stinne, hele lieve vrouwen. Na mijn naam vier keer gezegd te hebben tegen Merethe zei ze; 'Okay too difficult, I'll call you Dina.' Prima, weet ik waar ik naar moet luisteren. Stinne vertelde nog over gister dat zij op de gang liep en zij mij zag liggen. Blijkbaar heeft ze in het Deens tegen mij gepraat en heb ik hier nog op geantwoord. Ik heb het geprobeerd te onthouden, maar mijn Deens is helaas niet zo goed dat ik dit nog zo uit mijn mouw kan schudden en google translate geloof ik niet. Maar tijd voor OK en bloed! (en niet flauwvallen..) Hier waren ze wel heel alert op en ze vroegen dan ook iedere keer aan mij of het ging en hoe ik mij voelde. Ik kreeg uitleg van Merethe over de procedure. Deze operatie was vandaag de tweede keer op de afdeling, het werd namelijk eerst gedaan door de operating theatre. Vooraf kreeg ik uitleg over de materialen die werden gebruikt en wat er zou gebeuren. Tijdens de OK mocht ik van de arts meekijken met wat ze zag en gaf zij goede uitleg over wat ze deed en waarom. Ik merk dat ze hier allemaal heel erg veel willen uitleggen en dat ze het ook echt leuk vinden om te doen. De arts begon vaak met uitleggen in het Deens, maar omdat ze het aan wees wat ze aan het doen was kon ik het nog wel gebruiken. Toen ze daarna een term zei die ik niet begreep moesten ze allemaal hard lachen en begon ze haar uitleg weer opnieuw in het Engels. Nu zijn sommige medische termen in het Deens wel makkelijker dan in het Engels. Bij de eerste OK werd er een hele ader verwijderd uit de kuit, bij het verwijderen werd er vanaf onderaan de kuit in de ader een draad ingebracht, die bovenaan de kuit weer uit de ader kwam. Aan de onderkant werd er dan een ringetje omgedaan en was het trekken geblazen. Je moest veel kracht hebben om dit te doen, maar toen kwam er dus een hele ader naar buiten. Dit klinkt heel makkelijk, maar voordat de draad in de ader zat, zat er veel knip-, draai- en snijwerk aan vooraf. Bij de andere twee OK's werden er stukjes aders verwijderd en niet zoals bij de eerste een hele ader. Soms maken ze gebruik van elektriciteit om de de ader te verbranden, ruikt ook erg lekker kan ik je vertellen. Bij de laatste OK werd er ook een hele ader verwijderd. Ik heb vol bewondering staan kijken naar het hechten en hoe snel de arts het deed, maar zo mooi. De wondjes worden gehecht op het moment dat er tangen zijn gebruikt om het open te trekken om zo beter bij de ader te komen, dit is dus in de lies en de knieholte. Deze hechtingen moeten worden verwijderd door de huisarts. De kleine wondjes hechten ze ook, maar deze zijn oplosbaar. Nadat de wondjes zijn gehecht, afgeplakt en er nog een mooie grote pleister overheen is geplakt, wordt het been ingepakt met compressiezwachtels. Deze zwachtel zit vanaf de voet tot aan de lies, ik zou helemaal gek worden. Maar de patiënten komen net uit een algehele narcose dus die merken het niet zo. Tijdens de OK zijn er twee anesthesisten aanwezig, eentje die brengt het infuus aanbrengt en eentje die tegen de patiënt praat en hem/haar geruststelt. Tijdens de OK geven ze continu pijnstilling en geven ze ook nog bolus fentanyl om de pijn na afloop van de OK zo min mogelijk te laten zijn. Als de OK is afgelopen worden de infuuspompen uitgezet en wordt de patiënt wakker gemaakt. Dit duurt soms best lang, maar ze schieten dan opeens wakker en beginnen dan te kokhalzen omdat er een tube in de mond en keel zit die tijdens de operatie zorgt dat er een 'normale' ademhaling is. Dit ziet er vervelend uit, maar zij zijn hier heel snel bij en doen dan alles vliegensvlug dat ik denk wat heb je nu allemaal in 10 seconden gedaan. Ik mocht vandaag ook helpen met het aangeven van spullen en het uit de verpakking halen van steriele spullen. Ik stond zelf niet steriel, dat was de operatieassistent, maar ik maakte dan de verpakking open en hield het heel mooi vast. Moeilijke en zware taak hoor ;)

Dit waren mijn avonturen van de eerste paar dagen in Silkeborg! Beetje lang omdat er een hoop is, vanaf nu zal ik ze korter houden. Ik hoop dat het een beetje leuk is om te lezen :)

Liefs,

Dionne of zoals ze hier zeggen Dina