Laatste week in Silkeborg
Blijf op de hoogte en volg Dionne
20 Mei 2017 | Denemarken, Silkeborg
Hoihoi!
Op dit moment zit ik in de bus op weg naar Kopenhagen, gelukkig maar een busritje van 4 uur. Deze week had ik niet zo veel zin om te schrijven en lag ik 's avonds series te kijken. Dat mag de pret niet drukken, want dan is het een hele week om te lezen!
15 mei, mandag
Vandaag zouden wij 1,5/2 uur meekijken met Marijke bij de botscan, ook wel de dexascan. Bij deze scan wordt er gekeken hoe het ervoor staat met de botontkalking. Ze vertelde dat op de 8 patiënten er maar 1 man komt. Dus wij vrouwen hebben hier weer geen mazzel. Botontkalking kan worden verergerd door het gebruik van prednison langer dan 3 maanden, een ongezonde levensstijl en chronische darmziekten. Wanneer vrouwen in de overgang komen, worden ze altijd gecontroleerd, omdat de hormoonproductie dan veranderd. Tijdens de scan wordt er gekeken naar de onderste rugwervels, lumbaal 1 tot lumbaal 4 als je medisch bent ingesteld. Dit doen ze omdat er dan geen andere botten in de weg liggen. Er worden drie scans gemaakt: een van de bovenkant voor de rugwervels, een van de zijkant voor de rugwervels en een voor de heup. Vanuit de scan voor de rugwervels komt er een T-score uit, deze T-score laat zien of je een normale score hebt (< -1,0) of een risico op botontkalking (-1,0 tot -2,5) of juist al botontkalking hebt (> 2,5). De T-score kan ook vals-positief zijn, dit kan voorkomen als de scan toch niet helemaal goed is geweest. De arts moet dus altijd nog goed controleren of er ook echt sprake is van botontkalking. Marijke draagt ook altijd een stralingsmeter bij haar die één keer in de drie maanden wordt uitgelezen om te kijken of zij geen straling heeft gekregen van dexascan. Het is een röntgenapparaat, maar wel met veel minder straling dan een echt röntgenapparaat. Hierna gingen wij naar de stad om te lunchen, we hebben geluncht bij Joe & the Juice, dit was echt heeerlijk. Ook wel te zien aan de prijs.. Voordat wij onze keuze hadden gemaakt, werd de menukaart voor ons vertaald omdat wij er anders niks van snapten. Ik moest mijn naam opgeven zodat ze konden roepen wanneer het klaar was. Ik heb hier al zo veel variaties op mijn naam voorbij horen komen dat het mij niet meer uitmaakt hoe ze het schrijven of zeggen als het maar een beetje lijkt. Dina blijft toch wel de leukste. Na hier geluncht te hebben, werden de boodschappen gedaan voor het avondeten en zijn wij nog naar het meer gefietst om daar te gaan zitten omdat het zulk lekker weer was. Ondanks dat het zulk lekker weer was, werd er niet gezwommen want dat was nu toch wel echt een stapje te ver. Verder hebben wij niet zo heel veel gedaan vandaag, nog aan het bijkomen van gisteren van de trip naar Aarhus. In de avond heb ik samen met Stephanie nog wel een wandeling gemaakt door Sejs en kwamen we bij de kerk uit. Wij vonden het er niet echt uitzien als een kerk, maar het was een goed punt om weer om te draaien en naar huis te lopen.
16 mei, tirsdag
Vandaag was het tijd om naar primary health care te gaan. De weersvoorspelling was niet al te best en dat was ook duidelijk te zien toen ik mijn gordijn open deed, regen. Veel regen. Heel veel regen. Marijke had voor ons regenpakken klaargelegd die wij konden gebruiken. Ik was weer lekker eigenwijs en zei dat ik het wel met mijn eigen jas deed en niks anders hoefde. Niet zo’n slimme keuze dus. Nu was het de kunst om nog redelijk normaal aan te komen bij de plek waar wij moesten zijn. Na ongeveer 20 minuten fietsen hadden wij het gebouw gevonden waar wij moesten zijn. Natuurlijk helemaal doorweekt en een heerlijke natte broek erbij. We wisten niet zo goed waar wij heen moesten dus vroeg ik aan iemand die in het restaurant zat waar wij heen moesten om Pernille te vinden. De mevrouw probeerde in zo goed mogelijk Engels uit te leggen dat we naar het gebouw aan de overkant van de weg moesten. Oke weer op de fiets in de regen. Na 10 minuten zoeken en nog steeds niks gevonden te hebben, was ik er wel klaar mee en besloten we om terug te gaan en het opnieuw te vragen. Ook was het al raar want ik had verwacht dat ik thuiszorg zou hebben, maar dit was gewoon een verpleeghuis. Net nieuw en bizar groot. Toen wij opnieuw aankwamen, kwam er iemand naar beneden gelopen om ons te halen. Zaten we dus blijkbaar wel goed, fijn dat we 10 minuten voor niks in de regen hebben gefietst weer. We werden meegenomen en naar de afdeling gebracht, hier moest ik even wachten totdat ze zou terugkomen en mij wegwijs zou maken. Ik kwam binnen in een soort villa voor mijn gevoel, zo groot dat het er allemaal was. Ik werd gekoppeld aan een student en die zou mij vandaag meenemen om alles te laten zien. Pernille was er nog niet en die zou later komen. De student was een eerstejaars en had de verantwoordelijkheid over 1 cliënt. We begonnen met de medicijnen geven aan een cliënt, dit mocht hij gewoon als eerstejaars doen. Ik mocht tijdens mijn eerste stage vooral lekker wassen en alles opruimen. Hoe de medicatie werd gegeven verbaasde ik mij wel over, want hij telde hoeveel pillen er in het doosje zaten en keek op de Ipad hoeveel de cliënt moest krijgen en of dit klopte en gaf ze toen aan de cliënt. Uhm oke, dit hoef ik in Nederland niet zo te doen hoor. Hierna gingen wij bij een andere cliënt naar binnen om te kijken of zij al wakker was zodat hij iemand anders kon halen die kon gaan wassen. Om half 10 was iedereen gewassen. Als zij iemand wassen nemen ze die ook mee naar de woonkamer om of eten te maken of eten te geven. Ook loopt hier bizar veel personeel rond, waar je in Nederland in je eentje staat op 7 cliënten staan zij met 7(!) man personeel op 6 cliënten. Hierna was het eigenlijk al gedaan met de zorg en werd er niet veel gedaan. Na de koffiepauze kregen wij een rondleiding door het hele huis in. Het verpleeghuis is sinds drie maanden geopend en alles bevat dus de meest high-tech snufjes. Pernille vertelde dat zij de enige verpleegkundige is in het hele huis. Wanneer het hele huis open is heeft zij dus 120 (!) cliënten waarvoor zij moet zorgen. Naja zorgen, zij wordt alleen gebeld op het moment dat de assistenten niet meer weten wat zij moeten doen met de zorg of een wond hebben. Voor de rest wordt de zorg uitgevoerd door de verpleegkundige-assistenten en de helpers. Op het moment dat zij niet nodig is op de werkvloer heeft ze meetings. Wat voor meetings is een goede vraag, op die vraag heb ik namelijk geen antwoord gehad. Na deze rondleiding was het lunchtijd en werd er geholpen met eten geven aan de cliënten. Er heerst echt een hele rust op de afdeling, mede doordat zij met zoveel man personeel lopen. Tijdens onze eigen lunch hadden we het erover en ik zei dat zij zo veel tijd voor de cliënten hebben en dat wij echt moeten rennen en vliegen om alles gedaan te krijgen. Toen werd er gezegd dat zij vonden dat ze niet genoeg tijd hadden voor de cliënten. Vertel mij alsjeblieft hoe dat kan?! Je bent met 7 man personeel en je hebt na half 10 niks meer te doen gehad. Daarna mochten wij naar huis omdat er niks meer te doen was. Donderdag moet ik hier nog een keer, ben benieuwd wat dat gaat brengen. In de middag hadden wij afgesproken met twee Deense studenten en zouden wij wat gaan drinken. We hebben wat gedronken bij een Deens cafe met wat lekkers erbij. Het was echt super gezellig met de meiden. Zij zijn ook op uitwisseling geweest, maar dan naar Spanje en het was dan ook leuk om drie landen met elkaar te vergelijken. Na onze afterlunch zijn wij boodschappen gaan doen en hebben wij ideeën besproken wat wij donderdag met elkaar zouden kunnen gaan doen. De weersvoorspelling was niet echt heel denderend, maar he wat dat betreft lijkt Denemarken wel op Nederland want het verandert letterlijk per uur. Wij zouden in ieder geval samen gaan eten, dus dat plan was er al wel.
17 mei, onsdag
Vandaag mochten wij een dagje meekijken in de psychiatrie. Na duizend keer dit woord in het Engels geprobeerd te hebben, is het gelukt om het normaal te zeggen. We werden om 8.00 uur verwacht en hadden wij een afspraak met Linda. Wij hadden bij het lokaal staan kijken, maar daar was niemand. Dus wij terug naar de balie en vragen waar wij heen moesten. Deze lieve en o zo vrolijke mevrouw, NOT, vertelde dat er geen Linda was die werkte dus dat we verkeerd waren. Uiteindelijk na ons schema gezien te hebben geloofde ze wel dat we goed waren en bracht ze ons naar hetzelfde lokaal. Nog steeds geen Linda. Na een half uur gewacht te hebben kwam Linda binnengelopen en zij was verbaasd om ons te zien. Ze had ons om 9.00 uur verwacht. Ja hallo, dit had ik wel eerder willen weten want dan had ik gewoon nog even een uurtje kunnen tukken. Maar goed fouten worden gemaakt en tijd voor het tweede ontbijt van die dag. We kregen een presentatie over hoe het systeem in Denemarken werkten en wat voor verschillende dingen zij aanboden in het Psychiatrische huis. Na deze presentatie was het tijd voor een volgende presentatie en die zou ons meer vertellen over de therapieën die zij hadden. Er werd alleen ingegaan op de therapie bij ADHD. Ik vond dit wel jammer, want dit was echt alleen maar puur luisteren en informatie tot je krijgen. Uitdaging om wakker te blijven, klinkt heel stom maar ik vond dit niet echt leuk. Na deze presentaties kregen wij een rondleiding door het gebouw en werd er over algemene dingen gesproken. Op de acute afdeling kwam er wat meer diepgang in en werd er ook meer over verteld. Toen de rondleiding klaar was, hadden we lunch met alle andere studenten die daar stage liepen. Dit was wel gezellig en zo kregen wij te horen dat zij verplicht stage lopen in de psychiatrie en dat zij dit allemaal heel leuk vinden. Ik heb hier geen stage gelopen en zou dan ook niet weten hoe het is. Het enige wat ik heb meegekregen zijn de colleges van Joost op school. Dat was interessant omdat Joost het vertelde, maar niet omdat het mij zo aansprak. Na de lunch zou er eigenlijk een ex-patiënt langskomen om haar verhaal te vertellen, maar dit ging niet door omdat het te moeilijk was. Wat ik heel goed kan gebruiken, maar wel zonde dat wij hierdoor niet meer te horen hebben gekregen over de verschillende therapieën en hoe de patiënten het hier vinden. Hierna hadden wij een reflectiesessie op school met Mette en hebben wij het gehad over ons weekend, de botscan en de primary health care. In de avond hadden wij een diner bij Mette waarbij wij samen met Preben en Marijke heen zijn gegaan. Ze wilde een real Danish diner maken, maar omdat ik daar niks van mocht had ze een koninklijke maaltijd verzorgd. Dit was aardappel met broccoli en kip en ananas. Dit was een heerlijk maal en het was ook heel gezellig. Ze had zelf nog sorbertijs gemaakt wat heeerlijk was met slagroom. Maar deze slagroom mist suiker en als er iets is wat niet lekker is, is het wel slagroom zonder suiker. Dan maar extra suiker erdoor gooien. Mette wilde ons graag een echt Deens huis laten zien, omdat Marijke’s huis natuurlijk een Nederlandse sfeer heeft nog. Dit verschil was ook duidelijk te zien, er hingen zo veel schilderijen en foto’s aan de muur en allemaal met verschillende lijstjes. Ook stonden er verschillende soorten kasten, die ouderwetse kasten, maar dan ook in verschillende soorten hout. Real Danish-Danish aldus Mette.
18 mei, torsdag
Vandaag was het de tweede dag in het verpleeghuis en ik had hier niet zo heel veel zin in. Ook omdat er gewoon bijna niks te doen is en je niet kan meekijken hoe iemand gewassen wordt, omdat dat dus allemaal al gedaan is als je om 8.00 uur binnenkomt. Ik kwam de afdeling opgelopen in mijn bloedmooie pakje. Mijn broek en shirt waren zo groot dat er gewoon nog iemand bij kon, vrijwilliger? Er was verder niemand te bekennen op iemand van de het keukenpersoneel na, maar die kon dus geen Engels. Oke handig en nu, ik die gang maar weer paar keer opgelopen om te kijken of ik iemand kon vinden. Uiteindelijk was ik maar weer terug gelopen naar de zusterpost en daar kwam ik Pernille tegen en die bracht mij naar de student. Toen ik binnenkwam was hij al klaar met wassen en bezig met aankleden. Nadat dit gedaan was ging hij het ontbijt maken en heb ik met de cliënt zitten praten. Deze man kon goed Engels, bleek dat hij in Engeland gediend heeft en een Engelse vrouw heeft. Ook deze keer werden de pillen gegeven door te tellen en ik vroeg aan hem waarom zij alleen tellen. Hij legde uit dat de pillen worden uitgezet en dan dus gecontroleerd worden. Op het moment dat je dan pillen geeft, kan je er dus eigenlijk van uitgaan dat het de goede pillen zijn als je het juiste aantal hebt. Nadat dit gedaan was moesten er nog steunkousen worden aangetrokken en toen zat de zorg er al weer op. De pillen werden toen uitgezet voor 1 cliënt en dit was dan alles wat we gedaan hadden. En toen, ja toen was het tijd om koffie te drinken. Het was 10 uur en om 11 uur hadden ze een gymnastiek bedacht die de twee studenten samen met de verpleegkundige uit zou voeren. De wondverpleegkundige zou ook nog langskomen waarbij Sarah en ik mochten meekijken, maar toen ze kwam mochten we toch niet mee omdat het anders te druk werd. Om 11 uur was het tijd om de gymnastiek te doen op de tweede en de eerste verdieping. Hierbij zag je wel het verschil tussen de afdelingen en de mensen die er zaten. Op de tweede verdieping was het toegestaan om op de kamer te roken, maar die geur hing ook echt op de gang. Nadat de gymnastiek erop zat, werd er gezegd dat wij eigenlijk wel mochten gaan omdat er niet veel te doen was en Pernille samen met de studenten een meeting had. Toen zijn wij maar in de stad op het terras gaan zitten. We hadden om 14.00 uur afgesproken met Anne en Pernille, de twee Deense studenten, om te gaan midgetgolfen. In de tussentijd had Stephanie een dramatisch appje gestuurd met ‘my bike just broke down….’, bleek dat de ketting eraf was gegaan, dat was ook wel te verwachten met die luxe fietsen van ons. Vanaf de stad zijn wij naar de midgetgolf gelopen. Op de midgetgolf baan heb ik weer geprobeerd om de pro in mij naar boven te halen maar dat is niet gelukt. Uiteindelijk ben ik niet laatste geworden, dus daar valt mee te leven. Daarna was het tijd om naar huis te lopen en te gaan dineren bij Anne. Ze hadden een Deense specialiteit besteld, smørbrød. Dit is roggebrood belegd met rosbief, kalkoen, ei, ham noem maar op. Ze hoopten dat wij het lekker zouden vinden en als het niet zo was moesten we het zeggen en werd er alsnog pizza gehaald. Dit was helemaal niet nodig, want het was echt heerlijk! Nadat het eten op was hebben we elkaar geprobeerd om Deens en Nederlands te leren. Je hebt een zin in het Deens en zo kan je horen of iemand een Deen is of niet. Of gewoon goed Deens kan spreken. De zin is: Rødgrød met fløde. Succes, ik hoor jullie spraakmemo’s graag. Wij hebben hier zo hard om moeten lachen omdat het gewoon niet te doen is, maar na vaak oefenen begint het toch steeds beter te worden. Jullie krijgen gewoon een Deen terug hoor straks in Nederland. Wij hebben op onze beurt natuurlijk Nederlands geleerd. We hebben de mooie zin bedacht; De kat krabt de krullen van de trap. Wel natuurlijk woord voor woord, maar op het moment dat Pernille de kat wilde zeggen, maakte ze er wat anders van en zei ze: de k*t. Wij moesten hier zo hard om lachen dat zij zelf nog het hardst moest lachen omdat ze wist dat ze blijkbaar er totaal een andere betekenis aan had gegeven. Ook dit moest natuurlijk worden geoefend. Na afloop van onze Deense taalcursus hebben we nog een ijsje gegeten bij Okkels, heerlijk ijs. Toen was het voor Sarah en mij tijd om terug te fietsen en had Stephanie mazzel, want haar fiets kon niet meer gemaakt worden en werd ze met de auto teruggebracht.
19 mei, fredag
De laatste dag in Silkeborg is aangebroken. De tijd is echt bizar snel gegaan. Vandaag stond er een schooldagje op het programma en bleken wij bij Anne en Pernille in de klas te zitten. Het was een les over communicatie, bij ons heet het VIH en vindt bijna niemand dit leuk. Dat bleek ook hier het geval te zijn, maar goed benieuwd hoe zij het hier doen. We kregen een casus over een patiënt die ontslagen zou worden uit het ziekenhuis, maar zijn zoon zat in Australië en vond dat dit niet kon als hij er niet zou zijn. Het gesprek zou via skype plaatsvinden en ik had de rol van de boze zoon. Die rol is wel voor mij weggelegd. Na afloop van het gesprek werd er gereflecteerd binnen het groepje en daarna ook nog met de hele klas. De hele klas was zo actief met reflecteren en zij maar opmerkingen bleven maken. Bij ons in de klas is dat echt niet zo en heeft bijna nooit iemand zin om dat te doen. Tijdens de pauze kwamen we Mette tegen en toen moesten wij van Pernille wel laten horen hoe goed wij de zin Rødgrød met fløde konden uitspreken. De klas was zelfs onder de indruk van hoe ik het uitsprak, ha goed teken dus. Na de pauze was het tijd voor een andere casus. Hierbij werd er gebruik gemaakt van een bril die opnam en zo kan je na het gesprek terugkijken hoe je het gedaan had en wat je beter kon doen. Zoiets heb ik nog niet meegemaakt in Nederland en sowieso dat wij dat op school hebben. De eerste bril die ik uit het etui haalde was ook meteen kapot, nee niet mijn schuld. Ik was bij de tweede casus de patiënt en die kwam op de spoed met een snee in zijn vinger. Deze snee was niet diep, maar ja voor een man is dit natuurlijk wel heftig en had ik al in mijn hoofd wat ik wilde doen. Huilen, huilen en flauwvallen dat kan ik natuurlijk heel goed omdat ik dat zelf mee had gemaakt in het ziekenhuis. Ik denk dat ik mijn nieuwe roeping heb gevonden en acteur moet worden of simulatiepatiënt op school. Toen het gesprek begon, was er eigenlijk al niks meer mee te beginnen omdat iedereen keihard moest lachen. Na onze les hadden we nog een reflectiesessie met Mette en hebben we alles doorgenomen en punten aangegeven waarvan wij vonden dat anders kon of beter. Ook hebben wij een certificaat gekregen, HALLO 3 STUDIEPUNTEN! Hierna was het toch wel echt tijd om afscheid te nemen van onze mooie fietsen. We hadden met Pernille afgesproken om samen naar de stad te lopen en nog langs haar appartement te gaan. Ik wilde nog een berichtje sturen en toen kwam onze vriend Kasper van de fietsen er weer aangelopen en begon hij allemaal vragen te stellen en het enige wat wij dachten was we willen weg doeeeeei. Uiteindelijk hadden we gezegd dat we snel weg moesten omdat we in de stad hadden afgesproken om een ijsje te gaan eten. Eenmaal in de stad aangekomen bij Okkels waar we met Pernille, Anne haar vriend en de hond op het terras zaten en aan het genieten waren van de zon, bleek dat onze vriend Kasper er ook al een tijdje stond. Dit was een beetje creepy omdat hij ons dus nog even kwam opzoeken, nou liever niet. In de avond zouden wij met Marijke en Preben gaan barbecueën om onze weken af te sluiten hier. Na het eten hebben we nog een wandeling gemaakt en was het toch echt tijd om de koffers in te gaan pakken. Morgen om 9 uur vertrekt de bus naar Kopenhagen en hebben wij nog 1,5 dag om ons te vermaken, maar dat moet zeker gaan lukken!
Tot over 2 dagen!
Op dit moment zit ik in de bus op weg naar Kopenhagen, gelukkig maar een busritje van 4 uur. Deze week had ik niet zo veel zin om te schrijven en lag ik 's avonds series te kijken. Dat mag de pret niet drukken, want dan is het een hele week om te lezen!
15 mei, mandag
Vandaag zouden wij 1,5/2 uur meekijken met Marijke bij de botscan, ook wel de dexascan. Bij deze scan wordt er gekeken hoe het ervoor staat met de botontkalking. Ze vertelde dat op de 8 patiënten er maar 1 man komt. Dus wij vrouwen hebben hier weer geen mazzel. Botontkalking kan worden verergerd door het gebruik van prednison langer dan 3 maanden, een ongezonde levensstijl en chronische darmziekten. Wanneer vrouwen in de overgang komen, worden ze altijd gecontroleerd, omdat de hormoonproductie dan veranderd. Tijdens de scan wordt er gekeken naar de onderste rugwervels, lumbaal 1 tot lumbaal 4 als je medisch bent ingesteld. Dit doen ze omdat er dan geen andere botten in de weg liggen. Er worden drie scans gemaakt: een van de bovenkant voor de rugwervels, een van de zijkant voor de rugwervels en een voor de heup. Vanuit de scan voor de rugwervels komt er een T-score uit, deze T-score laat zien of je een normale score hebt (< -1,0) of een risico op botontkalking (-1,0 tot -2,5) of juist al botontkalking hebt (> 2,5). De T-score kan ook vals-positief zijn, dit kan voorkomen als de scan toch niet helemaal goed is geweest. De arts moet dus altijd nog goed controleren of er ook echt sprake is van botontkalking. Marijke draagt ook altijd een stralingsmeter bij haar die één keer in de drie maanden wordt uitgelezen om te kijken of zij geen straling heeft gekregen van dexascan. Het is een röntgenapparaat, maar wel met veel minder straling dan een echt röntgenapparaat. Hierna gingen wij naar de stad om te lunchen, we hebben geluncht bij Joe & the Juice, dit was echt heeerlijk. Ook wel te zien aan de prijs.. Voordat wij onze keuze hadden gemaakt, werd de menukaart voor ons vertaald omdat wij er anders niks van snapten. Ik moest mijn naam opgeven zodat ze konden roepen wanneer het klaar was. Ik heb hier al zo veel variaties op mijn naam voorbij horen komen dat het mij niet meer uitmaakt hoe ze het schrijven of zeggen als het maar een beetje lijkt. Dina blijft toch wel de leukste. Na hier geluncht te hebben, werden de boodschappen gedaan voor het avondeten en zijn wij nog naar het meer gefietst om daar te gaan zitten omdat het zulk lekker weer was. Ondanks dat het zulk lekker weer was, werd er niet gezwommen want dat was nu toch wel echt een stapje te ver. Verder hebben wij niet zo heel veel gedaan vandaag, nog aan het bijkomen van gisteren van de trip naar Aarhus. In de avond heb ik samen met Stephanie nog wel een wandeling gemaakt door Sejs en kwamen we bij de kerk uit. Wij vonden het er niet echt uitzien als een kerk, maar het was een goed punt om weer om te draaien en naar huis te lopen.
16 mei, tirsdag
Vandaag was het tijd om naar primary health care te gaan. De weersvoorspelling was niet al te best en dat was ook duidelijk te zien toen ik mijn gordijn open deed, regen. Veel regen. Heel veel regen. Marijke had voor ons regenpakken klaargelegd die wij konden gebruiken. Ik was weer lekker eigenwijs en zei dat ik het wel met mijn eigen jas deed en niks anders hoefde. Niet zo’n slimme keuze dus. Nu was het de kunst om nog redelijk normaal aan te komen bij de plek waar wij moesten zijn. Na ongeveer 20 minuten fietsen hadden wij het gebouw gevonden waar wij moesten zijn. Natuurlijk helemaal doorweekt en een heerlijke natte broek erbij. We wisten niet zo goed waar wij heen moesten dus vroeg ik aan iemand die in het restaurant zat waar wij heen moesten om Pernille te vinden. De mevrouw probeerde in zo goed mogelijk Engels uit te leggen dat we naar het gebouw aan de overkant van de weg moesten. Oke weer op de fiets in de regen. Na 10 minuten zoeken en nog steeds niks gevonden te hebben, was ik er wel klaar mee en besloten we om terug te gaan en het opnieuw te vragen. Ook was het al raar want ik had verwacht dat ik thuiszorg zou hebben, maar dit was gewoon een verpleeghuis. Net nieuw en bizar groot. Toen wij opnieuw aankwamen, kwam er iemand naar beneden gelopen om ons te halen. Zaten we dus blijkbaar wel goed, fijn dat we 10 minuten voor niks in de regen hebben gefietst weer. We werden meegenomen en naar de afdeling gebracht, hier moest ik even wachten totdat ze zou terugkomen en mij wegwijs zou maken. Ik kwam binnen in een soort villa voor mijn gevoel, zo groot dat het er allemaal was. Ik werd gekoppeld aan een student en die zou mij vandaag meenemen om alles te laten zien. Pernille was er nog niet en die zou later komen. De student was een eerstejaars en had de verantwoordelijkheid over 1 cliënt. We begonnen met de medicijnen geven aan een cliënt, dit mocht hij gewoon als eerstejaars doen. Ik mocht tijdens mijn eerste stage vooral lekker wassen en alles opruimen. Hoe de medicatie werd gegeven verbaasde ik mij wel over, want hij telde hoeveel pillen er in het doosje zaten en keek op de Ipad hoeveel de cliënt moest krijgen en of dit klopte en gaf ze toen aan de cliënt. Uhm oke, dit hoef ik in Nederland niet zo te doen hoor. Hierna gingen wij bij een andere cliënt naar binnen om te kijken of zij al wakker was zodat hij iemand anders kon halen die kon gaan wassen. Om half 10 was iedereen gewassen. Als zij iemand wassen nemen ze die ook mee naar de woonkamer om of eten te maken of eten te geven. Ook loopt hier bizar veel personeel rond, waar je in Nederland in je eentje staat op 7 cliënten staan zij met 7(!) man personeel op 6 cliënten. Hierna was het eigenlijk al gedaan met de zorg en werd er niet veel gedaan. Na de koffiepauze kregen wij een rondleiding door het hele huis in. Het verpleeghuis is sinds drie maanden geopend en alles bevat dus de meest high-tech snufjes. Pernille vertelde dat zij de enige verpleegkundige is in het hele huis. Wanneer het hele huis open is heeft zij dus 120 (!) cliënten waarvoor zij moet zorgen. Naja zorgen, zij wordt alleen gebeld op het moment dat de assistenten niet meer weten wat zij moeten doen met de zorg of een wond hebben. Voor de rest wordt de zorg uitgevoerd door de verpleegkundige-assistenten en de helpers. Op het moment dat zij niet nodig is op de werkvloer heeft ze meetings. Wat voor meetings is een goede vraag, op die vraag heb ik namelijk geen antwoord gehad. Na deze rondleiding was het lunchtijd en werd er geholpen met eten geven aan de cliënten. Er heerst echt een hele rust op de afdeling, mede doordat zij met zoveel man personeel lopen. Tijdens onze eigen lunch hadden we het erover en ik zei dat zij zo veel tijd voor de cliënten hebben en dat wij echt moeten rennen en vliegen om alles gedaan te krijgen. Toen werd er gezegd dat zij vonden dat ze niet genoeg tijd hadden voor de cliënten. Vertel mij alsjeblieft hoe dat kan?! Je bent met 7 man personeel en je hebt na half 10 niks meer te doen gehad. Daarna mochten wij naar huis omdat er niks meer te doen was. Donderdag moet ik hier nog een keer, ben benieuwd wat dat gaat brengen. In de middag hadden wij afgesproken met twee Deense studenten en zouden wij wat gaan drinken. We hebben wat gedronken bij een Deens cafe met wat lekkers erbij. Het was echt super gezellig met de meiden. Zij zijn ook op uitwisseling geweest, maar dan naar Spanje en het was dan ook leuk om drie landen met elkaar te vergelijken. Na onze afterlunch zijn wij boodschappen gaan doen en hebben wij ideeën besproken wat wij donderdag met elkaar zouden kunnen gaan doen. De weersvoorspelling was niet echt heel denderend, maar he wat dat betreft lijkt Denemarken wel op Nederland want het verandert letterlijk per uur. Wij zouden in ieder geval samen gaan eten, dus dat plan was er al wel.
17 mei, onsdag
Vandaag mochten wij een dagje meekijken in de psychiatrie. Na duizend keer dit woord in het Engels geprobeerd te hebben, is het gelukt om het normaal te zeggen. We werden om 8.00 uur verwacht en hadden wij een afspraak met Linda. Wij hadden bij het lokaal staan kijken, maar daar was niemand. Dus wij terug naar de balie en vragen waar wij heen moesten. Deze lieve en o zo vrolijke mevrouw, NOT, vertelde dat er geen Linda was die werkte dus dat we verkeerd waren. Uiteindelijk na ons schema gezien te hebben geloofde ze wel dat we goed waren en bracht ze ons naar hetzelfde lokaal. Nog steeds geen Linda. Na een half uur gewacht te hebben kwam Linda binnengelopen en zij was verbaasd om ons te zien. Ze had ons om 9.00 uur verwacht. Ja hallo, dit had ik wel eerder willen weten want dan had ik gewoon nog even een uurtje kunnen tukken. Maar goed fouten worden gemaakt en tijd voor het tweede ontbijt van die dag. We kregen een presentatie over hoe het systeem in Denemarken werkten en wat voor verschillende dingen zij aanboden in het Psychiatrische huis. Na deze presentatie was het tijd voor een volgende presentatie en die zou ons meer vertellen over de therapieën die zij hadden. Er werd alleen ingegaan op de therapie bij ADHD. Ik vond dit wel jammer, want dit was echt alleen maar puur luisteren en informatie tot je krijgen. Uitdaging om wakker te blijven, klinkt heel stom maar ik vond dit niet echt leuk. Na deze presentaties kregen wij een rondleiding door het gebouw en werd er over algemene dingen gesproken. Op de acute afdeling kwam er wat meer diepgang in en werd er ook meer over verteld. Toen de rondleiding klaar was, hadden we lunch met alle andere studenten die daar stage liepen. Dit was wel gezellig en zo kregen wij te horen dat zij verplicht stage lopen in de psychiatrie en dat zij dit allemaal heel leuk vinden. Ik heb hier geen stage gelopen en zou dan ook niet weten hoe het is. Het enige wat ik heb meegekregen zijn de colleges van Joost op school. Dat was interessant omdat Joost het vertelde, maar niet omdat het mij zo aansprak. Na de lunch zou er eigenlijk een ex-patiënt langskomen om haar verhaal te vertellen, maar dit ging niet door omdat het te moeilijk was. Wat ik heel goed kan gebruiken, maar wel zonde dat wij hierdoor niet meer te horen hebben gekregen over de verschillende therapieën en hoe de patiënten het hier vinden. Hierna hadden wij een reflectiesessie op school met Mette en hebben wij het gehad over ons weekend, de botscan en de primary health care. In de avond hadden wij een diner bij Mette waarbij wij samen met Preben en Marijke heen zijn gegaan. Ze wilde een real Danish diner maken, maar omdat ik daar niks van mocht had ze een koninklijke maaltijd verzorgd. Dit was aardappel met broccoli en kip en ananas. Dit was een heerlijk maal en het was ook heel gezellig. Ze had zelf nog sorbertijs gemaakt wat heeerlijk was met slagroom. Maar deze slagroom mist suiker en als er iets is wat niet lekker is, is het wel slagroom zonder suiker. Dan maar extra suiker erdoor gooien. Mette wilde ons graag een echt Deens huis laten zien, omdat Marijke’s huis natuurlijk een Nederlandse sfeer heeft nog. Dit verschil was ook duidelijk te zien, er hingen zo veel schilderijen en foto’s aan de muur en allemaal met verschillende lijstjes. Ook stonden er verschillende soorten kasten, die ouderwetse kasten, maar dan ook in verschillende soorten hout. Real Danish-Danish aldus Mette.
18 mei, torsdag
Vandaag was het de tweede dag in het verpleeghuis en ik had hier niet zo heel veel zin in. Ook omdat er gewoon bijna niks te doen is en je niet kan meekijken hoe iemand gewassen wordt, omdat dat dus allemaal al gedaan is als je om 8.00 uur binnenkomt. Ik kwam de afdeling opgelopen in mijn bloedmooie pakje. Mijn broek en shirt waren zo groot dat er gewoon nog iemand bij kon, vrijwilliger? Er was verder niemand te bekennen op iemand van de het keukenpersoneel na, maar die kon dus geen Engels. Oke handig en nu, ik die gang maar weer paar keer opgelopen om te kijken of ik iemand kon vinden. Uiteindelijk was ik maar weer terug gelopen naar de zusterpost en daar kwam ik Pernille tegen en die bracht mij naar de student. Toen ik binnenkwam was hij al klaar met wassen en bezig met aankleden. Nadat dit gedaan was ging hij het ontbijt maken en heb ik met de cliënt zitten praten. Deze man kon goed Engels, bleek dat hij in Engeland gediend heeft en een Engelse vrouw heeft. Ook deze keer werden de pillen gegeven door te tellen en ik vroeg aan hem waarom zij alleen tellen. Hij legde uit dat de pillen worden uitgezet en dan dus gecontroleerd worden. Op het moment dat je dan pillen geeft, kan je er dus eigenlijk van uitgaan dat het de goede pillen zijn als je het juiste aantal hebt. Nadat dit gedaan was moesten er nog steunkousen worden aangetrokken en toen zat de zorg er al weer op. De pillen werden toen uitgezet voor 1 cliënt en dit was dan alles wat we gedaan hadden. En toen, ja toen was het tijd om koffie te drinken. Het was 10 uur en om 11 uur hadden ze een gymnastiek bedacht die de twee studenten samen met de verpleegkundige uit zou voeren. De wondverpleegkundige zou ook nog langskomen waarbij Sarah en ik mochten meekijken, maar toen ze kwam mochten we toch niet mee omdat het anders te druk werd. Om 11 uur was het tijd om de gymnastiek te doen op de tweede en de eerste verdieping. Hierbij zag je wel het verschil tussen de afdelingen en de mensen die er zaten. Op de tweede verdieping was het toegestaan om op de kamer te roken, maar die geur hing ook echt op de gang. Nadat de gymnastiek erop zat, werd er gezegd dat wij eigenlijk wel mochten gaan omdat er niet veel te doen was en Pernille samen met de studenten een meeting had. Toen zijn wij maar in de stad op het terras gaan zitten. We hadden om 14.00 uur afgesproken met Anne en Pernille, de twee Deense studenten, om te gaan midgetgolfen. In de tussentijd had Stephanie een dramatisch appje gestuurd met ‘my bike just broke down….’, bleek dat de ketting eraf was gegaan, dat was ook wel te verwachten met die luxe fietsen van ons. Vanaf de stad zijn wij naar de midgetgolf gelopen. Op de midgetgolf baan heb ik weer geprobeerd om de pro in mij naar boven te halen maar dat is niet gelukt. Uiteindelijk ben ik niet laatste geworden, dus daar valt mee te leven. Daarna was het tijd om naar huis te lopen en te gaan dineren bij Anne. Ze hadden een Deense specialiteit besteld, smørbrød. Dit is roggebrood belegd met rosbief, kalkoen, ei, ham noem maar op. Ze hoopten dat wij het lekker zouden vinden en als het niet zo was moesten we het zeggen en werd er alsnog pizza gehaald. Dit was helemaal niet nodig, want het was echt heerlijk! Nadat het eten op was hebben we elkaar geprobeerd om Deens en Nederlands te leren. Je hebt een zin in het Deens en zo kan je horen of iemand een Deen is of niet. Of gewoon goed Deens kan spreken. De zin is: Rødgrød met fløde. Succes, ik hoor jullie spraakmemo’s graag. Wij hebben hier zo hard om moeten lachen omdat het gewoon niet te doen is, maar na vaak oefenen begint het toch steeds beter te worden. Jullie krijgen gewoon een Deen terug hoor straks in Nederland. Wij hebben op onze beurt natuurlijk Nederlands geleerd. We hebben de mooie zin bedacht; De kat krabt de krullen van de trap. Wel natuurlijk woord voor woord, maar op het moment dat Pernille de kat wilde zeggen, maakte ze er wat anders van en zei ze: de k*t. Wij moesten hier zo hard om lachen dat zij zelf nog het hardst moest lachen omdat ze wist dat ze blijkbaar er totaal een andere betekenis aan had gegeven. Ook dit moest natuurlijk worden geoefend. Na afloop van onze Deense taalcursus hebben we nog een ijsje gegeten bij Okkels, heerlijk ijs. Toen was het voor Sarah en mij tijd om terug te fietsen en had Stephanie mazzel, want haar fiets kon niet meer gemaakt worden en werd ze met de auto teruggebracht.
19 mei, fredag
De laatste dag in Silkeborg is aangebroken. De tijd is echt bizar snel gegaan. Vandaag stond er een schooldagje op het programma en bleken wij bij Anne en Pernille in de klas te zitten. Het was een les over communicatie, bij ons heet het VIH en vindt bijna niemand dit leuk. Dat bleek ook hier het geval te zijn, maar goed benieuwd hoe zij het hier doen. We kregen een casus over een patiënt die ontslagen zou worden uit het ziekenhuis, maar zijn zoon zat in Australië en vond dat dit niet kon als hij er niet zou zijn. Het gesprek zou via skype plaatsvinden en ik had de rol van de boze zoon. Die rol is wel voor mij weggelegd. Na afloop van het gesprek werd er gereflecteerd binnen het groepje en daarna ook nog met de hele klas. De hele klas was zo actief met reflecteren en zij maar opmerkingen bleven maken. Bij ons in de klas is dat echt niet zo en heeft bijna nooit iemand zin om dat te doen. Tijdens de pauze kwamen we Mette tegen en toen moesten wij van Pernille wel laten horen hoe goed wij de zin Rødgrød met fløde konden uitspreken. De klas was zelfs onder de indruk van hoe ik het uitsprak, ha goed teken dus. Na de pauze was het tijd voor een andere casus. Hierbij werd er gebruik gemaakt van een bril die opnam en zo kan je na het gesprek terugkijken hoe je het gedaan had en wat je beter kon doen. Zoiets heb ik nog niet meegemaakt in Nederland en sowieso dat wij dat op school hebben. De eerste bril die ik uit het etui haalde was ook meteen kapot, nee niet mijn schuld. Ik was bij de tweede casus de patiënt en die kwam op de spoed met een snee in zijn vinger. Deze snee was niet diep, maar ja voor een man is dit natuurlijk wel heftig en had ik al in mijn hoofd wat ik wilde doen. Huilen, huilen en flauwvallen dat kan ik natuurlijk heel goed omdat ik dat zelf mee had gemaakt in het ziekenhuis. Ik denk dat ik mijn nieuwe roeping heb gevonden en acteur moet worden of simulatiepatiënt op school. Toen het gesprek begon, was er eigenlijk al niks meer mee te beginnen omdat iedereen keihard moest lachen. Na onze les hadden we nog een reflectiesessie met Mette en hebben we alles doorgenomen en punten aangegeven waarvan wij vonden dat anders kon of beter. Ook hebben wij een certificaat gekregen, HALLO 3 STUDIEPUNTEN! Hierna was het toch wel echt tijd om afscheid te nemen van onze mooie fietsen. We hadden met Pernille afgesproken om samen naar de stad te lopen en nog langs haar appartement te gaan. Ik wilde nog een berichtje sturen en toen kwam onze vriend Kasper van de fietsen er weer aangelopen en begon hij allemaal vragen te stellen en het enige wat wij dachten was we willen weg doeeeeei. Uiteindelijk hadden we gezegd dat we snel weg moesten omdat we in de stad hadden afgesproken om een ijsje te gaan eten. Eenmaal in de stad aangekomen bij Okkels waar we met Pernille, Anne haar vriend en de hond op het terras zaten en aan het genieten waren van de zon, bleek dat onze vriend Kasper er ook al een tijdje stond. Dit was een beetje creepy omdat hij ons dus nog even kwam opzoeken, nou liever niet. In de avond zouden wij met Marijke en Preben gaan barbecueën om onze weken af te sluiten hier. Na het eten hebben we nog een wandeling gemaakt en was het toch echt tijd om de koffers in te gaan pakken. Morgen om 9 uur vertrekt de bus naar Kopenhagen en hebben wij nog 1,5 dag om ons te vermaken, maar dat moet zeker gaan lukken!
Tot over 2 dagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
